رابطه ی بین ادراک از محیط آموزشی- پژوهشی و خودکارآمدی پژوهشی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: پیشرفت تحصیلی دانشجویان یکی از شاخص های مهم در ارزیابی آموزش عالی است. هدف پژوهش حاضر رابطه ی ادراک از محیط آموزشی- پژوهشی و خودکارآمدی پژوهشی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد است. روش ها: در این مطالعه توصیفی – همبستگی جامعه آماری کلیه دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده های پرستاری و مامایی، داروسازی، دندانپزشکی و پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 91- 1390 بود. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی (بر اساس دانشکده) به صورت تصادفی 185 دانشجو محاسبه شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ی محقق ساخته محیط آموزشی- پژوهشی دانشگاه و خودکارآمدی پژوهشی صالحی بود. همچنین برای اندازه گیری پیشرفت تحصیلی از معدل کل دانشجویان استفاده شد. برای احراز روایی پرسشنامه از روایی سازه به صورت تحلیل عامل اکتشافی و تأییدی و برای احراز پایایی پرسشنامه از ضریب آلفای کرانباخ استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تأییدی، همبستگی پیرسون، رگرسیون و آزمون t گروه های مستقل استفاده شد. نتایج: بین محیط آموزشی- پژوهشی با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار (19/0=, r04/0p=) و همچنین بین خرده مؤلفه ی کیفیت تدریس با پیشرفت تحصیلی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (20/0=, r037/0p=). همچنین از بین کل مقیاس خودکارآمدی پژوهشی و هفت خرده مؤلفه ی آن با پیشرفت تحصیلی فقط دو خرده مؤلفه ی خودکارآمدی در مفهوم پردازی (33/0=r 0001/0p=) و خودکارآمدی در مهارت های جستجو و ترجمه (19/0=, r04/0p=) با پیشرفت تحصیلی رابطه معناداری داشت. نتایج آزمون t گروه های مستقل نشان داد که از لحاظ پیشرفت تحصیلی بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد (007/0p=). نتیجه گیری: برای این که بتوان پیشرفت تحصیلی دانشجویان را ارتقا داد باید محیط آموزشی- پژوهشی و احساس اطمینان دانشجویان نسبت به مهارت های پژوهشی در زمینه ترجمه متون انگلیسی و نحوه جستجوکردن مطالب را بهبود بخشید.